Over krekels en mieren en polymeerklei kralen

 

Adios palmbomen van Andalusië, het zijn nu cipressen en platanen in de Provence.
Geen krijsende parkieten meer, maar een paar vroege tjirpende krekels.
En de mieren, dat zijn 8 paar bedrijvige handen die met polymeerklei werken, kralen rollen, na het bakken vernissen en rijgen.

Het is een basiscursus, met basic gereedschap, maar ik kon het niet laten toch mee te doen.
Alleen al om na lange tijd terug klei te kneden en samen te werken.

Eerst een ketting met torpedo kralen. Een beetje ongelijk en ik zal de ketting later losmaken om de kralen te schuren en te polieren, dat ze hun verdiende glans krijgen.

Een hele lichte ketting met slechts enkele kralen.

En een armband. Een eerste proefje “Terrazzo” effect. Zou een topper zijn deze zomer.
Wanneer ik thuiskom zal dit het eerste project zijn dat ik verder zal uitwerken. Jullie horen er alles over.

Ook met meegenomen afgewerkte kralen hebben mijn bedrijvige mierenhanden niet stilgezeten.

Tutorial Perles & C° (https://www.perlesandco.com/Cane-spirale-en-fimo-et-collier-lentilles-s-4371-12.html)

 

Tot volgende week voor heuglijk nieuws.

Op zoek naar de perfecte armband

 

Hallo beste lezer

Vandaag neem ik jullie mee op mijn zoektocht naar de perfecte armband, in polymeerklei uiteraard.

Kralenarmband

Een klassieker en de kleikralen lenen er zich perfect toe. Enkel met kralen of met bedels erbij, op draad geregen met een sluiting :

Een reis om de armband in 21 dagen

 

Met de lente worden de dagen langer en de mouwen korter.
Tijd om onze armen weer te tooien met een of meerdere armbanden.
En soorten zijn er bij de vleet.

Ik ben nog altijd met vakantie dus ik stuurde Mr Google uit om voor mij werken en hij kwam terug met veel info en leuke weetjes. Die wil ik uiteraard met jullie delen.
In de tijd van Jules Verne was het een hele prestatie om de wereld rond te reizen in 80 dagen. Mijn opzet is bescheidener: een reeks over de armband in 3 artikelen, zo kom ik aan de 21 dagen voor de woordspeling.

Deze week op mijn vakantiewerktafel

 

Hallo!

Een kort vakantiebericht vandaag.
Om jullie te laten zien wat er van mijn vakantie-werktafel gerold is.

Eerst wat er thuis aan vooraf ging.

Ik vind het elke keer opnieuw magisch dat de tekening over de ganse lengte van de cane dezelfde is en in de dikte die je er zelf aan wil geven.

Om het jaar in schoonheid af te sluiten

 

Vlak voor de eindejaarvakantie heb ik nog 2 workshops kunnen volgen. Een mens weet nooit genoeg, toch!

Drijfhout

Voor de 2^de keer een Skypeworkshop met Allison Cohade.

Een tweedelige armband maken: één deel heeft een drijfhout effect.
Het tweede deel is als steen; het contrasteert met kleur en glans en maakt de armband rond.

 

Het ging niet van een leien dakje.
Toen ik gedurende het bakken even ging kijken, was het stuk ‘hout’ stukgevallen,
in de oven, zonder dat we er een reden voor konden vinden.
Niet opgeven, een nieuw stuk gemaakt en dat lukte wel.

Beide delen doen mijn wieltjes al draaien, porren mijn creativiteit aan en ik zie nog zoveel meer mogelijkheden met elk van deze technieken.

Heavy metal

Zo noemt de eindejaarworkshop van Creala.

Nogmaals een armband, met een techniek die metaal nabootst.
Ook met deze techniek kan je alle richtingen uit.

Dit staat als model van Liselot op de aankondiging van de workshop.

Heavy metal – Creala

Ze had ondertussen al meer voorbeelden gemaakt en dit is dan ons werk van de namiddag.

Ik ben heel blij met de mijne.

 

We gebruikten meerdere technieken op eenzelfde project en hier ook beperkt het zich niet tot een armband.

Veel meer mogelijkheden en ideeën dan tijd om ze te verwezenlijken.

Nu even niet. In de komende dagen zullen mijn handen met andere ingrediënten bezig zijn, zal ik mijn kooktechnieken bovenhalen en zal de oven andere degen afbakken.

Recept van La Cucina di Rita

Ik wens jullie allemaal prettige feestdagen, een fijne eindejaar en alvast een goed begin van 2019.
Heel graag tot begin januari voor nog meer polymerische avonturen.

De HST en de boemeltrein

Bij een boemeltrein of stoptrein komt bij mij het beeld op van een ouderwetse stoomlocomotief die in elk stationnetje stopt, die letterlijk stoom afblaast, wacht tot de postzakken gelost en geladen zijn en dan met een slakkengangetje verder puft naar het volgende station en zo naar de eindbestemming. De passagiers hebben alle tijd om uit het raam te kijken en te genieten van de reis.

De HST daarentegen raast door het landschap, in eigen bedding, zonder hindernissen en voor ze het weten bereiken de passagiers op hun bestemming. Snel, praktisch, efficiënt.

Ons brein werkt als een sneltrein. Je begint aan een project, je ziet het traject voor je, zonder struikelblok en voor je geestesoog verschijnt al het resultaat, afgewerkt en perfect.

De handen daarentegen wroeten en zwoegen als een boemeltrein en werken stap voor stap. Nemen de tijd om het goed te doen. We nemen de tijd om ons werk te laten rusten in de koelkast, om foutjes onmiddellijk weg te werken – ze gaan heus niet vanzelf weg -, om lang genoeg te bakken, om even de benen te strekken, om te schuren en polieren.

Elke stap heeft een bepaalde magie waarover ik me telkens opnieuw verwonder. Wel, behalve schuren dan, de beloning komt pas later, bij het polieren; pas dan komt de glans tevoorschijn.
Ik beleef plezier aan de reis, evenzeer als van het afgewerkt product.

Het boemelproject van deze week

Mijn handen gingen aan het werk met de cane van vorige week,
Die had ik gemaakt zonder een echte bestemming, enkel om de techniek “stroppelcane” uit te proberen (Bedankt La Sphère Créative voor de tutorial). En ook om restjes klei te verwerken.

Het project zocht zijn weg, fase na fase nam het vorm en het werd deze armband. De kleuren, die ik aanvankelijk een beetje raar vond, harmoniëren perfect en de armband past bij heel veel anderen kleuren.

Ook nog een paar kralen gemaakt, die nog geen bestemming hebben. We hebben tijd.

Tot volgende week.